een bewogen dag, maar eerst nog even over gisteren.

wij gingen om 11 uur de mensen van de Alpe d'HuZus aanmoedigen. We klommen via een route in het bos naar bocht 20, dit is de tweede bocht. Het was gisteren heel warm, vele waren voor deze bocht al afgestapt en moetsten helemaal bijkomen. En dan moeten ze nog 19 bochten.

We zeiden al tegen elkaar, we kunnen hier haast een medische post beginnen met psychische hulp. Vele tranen vloeiden daar. Maar een arm en troosten woord doet veel goed. het was bijzonder om te doen, dat gevoel hadden Jos, Huub en Maud ook. Moniek zat in bocht 7, waar het zwaar was. Wat een verhalen zijn er dan toch steeds.

Huub en Maud zijn naar boven gegaan en wij hebben op onze dochters Nienja, Floor en Kiki gewacht. Mijn oudste zus Marion kwam ook mee. Onze Joppe is op examenreis, maar leeft van afstand mee.

Na het eten naar boven naar de herdekingsdienst. Poe, dit doet je wel heel veel, mij tenminste. Ik heb het zwaar gehad, maar sommigen......maar dan zijn er nog steeds wonderen......

Ik had een stoeltje meegenomen vanwege mijn dikke enkels zodat ik ze hoog kon leggen. Ze zijn echt dik.

Op de camping bleken onze vrienden Jan en Ingrid ook te zijn. Gauw wat gedronken en alle spullen gepakt en slapen.

DE GROTE DAG.

vanochtend ging om 3.45 uur de wekker. Wat is het dan een klein huisje met zoveel mensen. Ze sliepen gelukkig wel allemaal in tenten, maar toch.

Onze Nienja besloot om hardlopend naar boven te gaan en Jan en Ingrid liepen met ons mee.

Eerst met zijn drieën gauw naar het startpunt gelopen voor de tijd regestratie. Het was toen al leuk, heel veel mensen al op de been en we kregen al applaus.

Daarna de start, Nienja liep al gauw bij ons weg en voor bocht 20 stonden onze supporters. Gelijk al de truien en hoofdlampen aan hun mee gegeven. Het was al lekker weer. En wat is het geweldig om met al die duizende mensen met lampjes op de tassen en fietsen omhoog te gaan. Bij elke bocht konden we terug kijken omlaag en dan zie je in het dal al die lampjes omhoog komen.

We liepen super gemakkelijk, Jan en Ingrid hebben veel foto's gemaakt. Al de kaarsjes en spandoeken zijn toch erg indrukwekkend.

Ineens zeiden we he, we zijn al in bocht 10. Zo makkelijk liepen we en wat een aanmoedigingen overal. De meest mooie fietshelmen hebben we gezien, mensen op een tandem, kinderen die fietste, iemand op een skate board ging omhoog. Mensen op een ligfiets met maar een arm etc.

In bocht 7 een lange pauze gehouden. Daar kreeg ik een verassing van vrienden, een ingesproken aanmoediging met mooie muziek. De eerste tranen waren daar.

het werd steeds drukker met mensen langs de kant, en daar was de finish, met onze kinderen, broer en zus en nichtje. Heel veel tranen kwamen er. Maar wat ben ik trots. We hebben het gedaan in 4,16 uur. Super. Wat een ontlading was er boven, maar ook jeetje wat is dat snel gegaan, zo voelde het ook, he zijn we er nu al. We hebben het gedaan en gered. Een jaar heb ik hier naar toe geleefd. Een stuk afgesloten nu, het leven gaat verder. En dat voelt ook heel goed. Klaar met het ziekzijn. Moet nog een hele poos medicijnen slikken, maar elke dag een stukje beter.

wat ben ik trots!

Er komen nog heel veel foto's, maar weet niet of dat vandaag allemaal nog lukt. Ga zo weer naar boven, Huub is ook nog even naar boven gelopen, 1,5 uur sneller, maar dat geeft niet. We gaan naar de afsluiting en kijken naar het totaal bedrag.

morgen nog meer denk ik.

Dank allemaal voor jullie steun, het heeft me goed gedaan. Ook jullie zijn toppers.

dikke knuffel Mathilde